Náttúruauðlindir eru undirstaða evrópsk efnahagslífs og tryggja framleiðslu á fjölbreyttum vörum og efnum sem við notum dags daglega. Það að tryggja áreiðanlegan og óhindraðan aðgang að ákveðnum hráefnum er vaxandi áhyggjuefni innan ESB og í raun um allan heim. Evrópusambandið hefur skilgreint 34 þýðingarmikil hráefni sem eru ómissandi fyrir evrópska hagkerfið og/eða hráefni þar sem birgjakeðjur eru taldar óöruggar. Það sem einkennir þessi efni er því yfirleitt að núverandi hagkerfi ganga hratt á birgðir hráefnisins og/eða að framleiðslan fer að mestu fram innan landa sem eru óáreiðanleg vegna stjórnmálaástands, spillingar, stríðsátaka eða annarra landfræðipólitískra ástæða.  

Iðnaður og hagkerfi Evrópu er háð alþjóðamörkuðum til að tryggja aðgang að mörgum mikilvægum hráefnum sem framleidd eru utan Evrópusambandsins. Oft er um að ræða fágæta málma þar sem námur eru smátt og smátt að tæmast. Námurnar eru oft einskorðaðar við eitt eða mjög fá lönd. Sem dæmi má nefna að 97% af magnesíum sem notað er innan ESB kemur úr kínverskum námum, 99% af öllu bóri kemur úr námum í Tyrklandi, 79% af öllu litíum kemur frá Síle og 71% af allri platínu kemur frá S-Afríku. Einnig er Kína lang stærsti framleiðandi sjaldgæfra jarðefna (e. LREE og HREE). 

Til að bregðast við þessu hefur Evrópusambandið sett fram sérstakt regluverk um þýðingarmikil hráefni. Til lengri tíma litið er markmið regluverksins að auka sjálfstæði Evrópu þegar kemur að framboði þessara málma. Þetta er hægt að gera meðal annars með að skilgreina hráefnin, auka þekkingu á hvar þá er að finna og nýta þá þekkingu til að halda þýðingarmiklum hráefnum innan sambandsins með að tryggja að þeir haldist í hringrás. Þetta getur meðal annars þýtt aukin endurvinnsla á fágætum málmum, en einnig að auka líftíma vara sem innihalda þessi hráefni.